به گزارش علمدار بصیر: سال‌هاست که 14 تیر رنگ و بوی دیگری گرفته است؛ بوی انتظار می‌دهد؛ بوی یک فراق وهم‌آلود؛ پر از تردید؛ سرشار از امید به وصالی زودهنگام و نگران از دیداری که  شاید باید به قیامت سپرد.

همه چیز از اینجا آغاز شد؛ چهاردهم تیر سال 1361، اتومبیل هیات نمایندگی دیپلماتیک کشورمان حین ورود به شهر بیروت و در هنگام عبور از پست ایست و بازرسی،‌ توسط مزدوران حزب فالانژ متوقف شده و چهار سرنشین‌اش به رغم مصونیت دیپلماتیک – توسط آدم‌ربایان دست‌نشانده رژیم تروریستی تل‌آویو به گروگان گرفته شده و پس از شکنجه و بازجویی، به نظامیان اسرائیلی تحویل داده شدند ‌که از سرنوشت آنان تاکنون اطلاعی در دست نیست. درحالی که همرزمان آن مهاجر الی‌الله، مشتاقانه چشم به راه هستند تا خبری از او و همرزمانش برسد...

 یکی از این چهار تن، سردار سرلشکر پاسدار جاویداثر حاج احمد متوسلیان بود.

از آن روز تا کنون همه چشم‌به راهیم تا خبری یا نشانی از متوسلیان و همراهانش سید محمد موسوی، تقی رستگار مقدم و کاظم اخوان دل‌های سوخته از فراق بهترین یاران حضرت روح‌الله را التیام بخشد اما دریغ...

در حالی که دل‌های‌مان از شعله این بی‌خبری می‌سوزد برخی غفلت‌‌ها نیز مزید بر این دشواری می‌شوند. غفلتی که شاید متولی اصلی آن مسئولان فرهنگی کشور و شهرداری باشد.

رضا غزلی، یکی از رزمندگان لشکر 27 محمدرسول‌الله (ص)‌ و از همرزمان سردار جاویدالاثر حاج احمد متوسلیان با گلایه از غفلت برخی مسئولان می‌گوید: در حالی که نام بسیاری از سرداران شهید دفاع مقدس که مسئولیت لشکرهای استان‌های دیگر را برعهده داشته‌اند زینت‌بخش برخی معابر و خیابان‌های تهران است،‌ اما نسبت به حاج احمد که نخستین فرمانده لشکر تهران بوده، غفلت شده است.

سهم حاج احمد در این میان شاید به کوچه یا پلی خلاصه شده باشد در صورتی که اگر سهم او را در جنگ در نظر بگیریم درمیابیم که نسبت به زنده نگه داشتن یاد و خاطره این سردار بزرگوار در تهران کوتاهی شده است. ما می‌‌گوییم که حاج احمد در اسارت مظلوم واقع شده است اما او در شهر خود هم مظلوم است!

آری از میان اینهمه بزرگراه و خیابان‌های عریض و طویل، نامی از حاج احمد متوسلیان به چشم نمی‌خورد او که دایره مدیریت و درایتش نه تنها در میان لشکریان حضرت رسول (ص) بلکه تا آن سوی مرزها و تا لبنان نیز گسترده شد به طوری که او را پایه‌گذار حزب‌الله لبنان می‌خوانند.

آیا وقت آن نرسیده که مسئولان فرهنگی تهران و همرزمان سردار بلند آوازه لشکر 27 محمدرسول‌الله برای از محاق خارج کردن نام و یاد فرمانده دلاورشان کار در خور توجهی انجام دهند؟!